|
Среди связок
В горле комом теснится крик,
Но настала пора,
И тут уж кричи, не кричи.
Лишь потом
Кто-то долго не сможет забыть,
Как, шатаясь, бойцы
Об траву вытирали мечи.
И как хлопало крыльями
Черное племя ворон,
Как смеялось небо,
А потом прикусило язык.
И дрожала рука
У того, кто остался жив,
И внезапно в вечность
Вдруг превратился миг.
И горел
Погребальным костром закат,
И волками смотрели
Звезды из облаков.
Как раскинув руки,
Лежали ушедшие в ночь,
И как спали вповалку
Живые, не видя снов…
А жизнь – только слово,
Есть лишь любовь, и есть смерть.
Эй! А кто будет петь,
Если все будут спать?
Смерть стоит того, чтобы жить,
А любовь стоит того, чтобы ждать
Виктор Цой
|
W głębi gardła
rozdzierający czai się krzyk
Ale nastał już czas
i nie znaczy on nic.
Mimo to w pamięci
czyjejś wciąż będą żyć
Wojownicy ścierający krew
co na mieczach się skrzy
I to, jak łopotało skrzydłami
stado czarnych wron
I jak śmiało się niebo
i raptem śmiech jego znikł
I jak drżała ręka
temu, który przeżył bój
I jak nagle w wieczność
zamienił się błysk
I jak płonął
сmentarny zachodu żar
I zimne spojrzenie
mieszkających w chmurach gwiazd
Jak rozłożywszy ręce
leżeli ci, co odeszli w noc
I jak spali pokotem
żywi, nie widząc snów…
A życie ledwie słowo,
jest tylko miłość i jest śmierć
A czyja wybrzmi pieśń,
jeśli wszyscy będą spać?
Śmierć warta jest tego, by żyć
A miłość – by wyczekiwać jej…
Перевод: Моника Краевская
|
